Deze diagnostische vorm van acupunctuur, ontstaan vanuit de Chinese acupunctuur en ontwikkeld door de Duitse arts Dr. Reinhold Voll, berust op het feit dat acupunctuurpunten een bepaalde elektrische weerstand hebben die op de huid meetbaar is. Bij ziekte verandert deze huidweerstand op de bij het zieke orgaan behorende meetpunten.

Metingen met elektroden

Door middel van metingen met elektroden kan de weerstand worden bepaald op veel bij de Chinese acupunctuur bekende, maar ook op andere door Voll ontdekte acupunctuurpunten. Bij deze techniek wordt gebruik gemaakt van een meetstift waarmee de elektrische weerstand van de acupunctuurpunten wordt bepaald. Deze meting is pijnloos en wordt meestal verricht aan handen en voeten, maar soms ook aan andere plaatsen op het lichaam. Routinemetingen die informatie geven over het biologisch functioneren van orgaandelen of systemen vinden plaats aan meetpunten aan de uiteinden van de vingers en tenen, daar waar meridianen beginnen of eindigen. Deze punten hebben een relatie met bepaalde onderliggende organen. Bij ziekte verandert de elektrische weerstand. Een te hoge uitslag zou op een ontsteking kunnen wijzen, een te lage uitslag op degeneratie of verval. Wanneer bij een doorgevoerd stroompje (1 Volt) op de meridiaanpunten van een orgaan de weerstand van dat stroompje constant blijft, bestaat er een energetische balans en dat is een aanwijzing dat dit orgaan gezond is. De wijzer op de schaal bevindt zich dan dicht bij het cijfer 50. Is het orgaan minder gezond dan staat bij ontsteking de wijzer hoger dan 50, bij degeneratie lager dan 50. Soms is er vaak sprake van 'Zeigerabfall'. Dat betekent dat de ingestelde meetwaarde gaat dalen, hetgeen ook betekent dat er een orgaanstoornis aanwezig is.

Testampullen

Om de aard van het zieke orgaan vast te stellen plaatste Voll testampullen met homeopathische verdunningen van bacteriën, virussen maar ook van zieke weefsels in een op de stroomkring aangesloten medicijnhouder. Tot zijn verwondering zag hij dat bij bepaalde verdunningen de wijzerdaling achterwege bleef.
Iemand lijdt bijvoorbeeld aan een chronische ontsteking van zijn keelamandelen. De patiënt heeft daarvoor al meerdere antibioticakuren gehad, blijft echter moe, lamlendig, met een slechte eetlust, een slechte adem, wisselende samenstelling van de ontlasting en wisselende stemmingen.
Bacteriekweek haalt niets uit en een laboratoriumbepaling in het bloed geeft aan dat het een vroeger doorgemaakte infectie betreft. Geen zorgen dus. Maar bij EAV vinden we op de lymfemeridiaan wel degelijk een 'Zeigerabfall' (wijzerdaling) op de keelamandelen. Plaatsen we daarna een testampul met een bepaalde potentie van de in de keelamandelen aanwezige bacterie in de medicijnhouder, dan blijft deze daling achterwege. Conclusie: de cellen van de keelamandelen bevatten nog steeds het gif van die bacteriële verwekker.

Behandeling

Niet alleen de oorzaak van de aandoening, maar ook de behandeling kan via EAV worden vastgesteld. De uitslag van de meter normaliseert wanneer de arts de juiste testampullen in de medicijnhouder plaatst. Dit is een kwestie van zoeken naar het juiste middel (medicament) en de juiste hoeveelheid (dosis). Het medicament bezit een voor die stof unieke frequentie (aantal trillingen per seconde), noem het een energetische lading, die bij meting op dat moment de energetische balans herstelt.

Bij een ziek persoon normaliseert bij EAV de meter op diverse meridianen wanneer bepaalde aansluitende testampullen met medicamenten in de stroomkring worden geplaatst. Het na meting achterwege blijven van de wijzerdaling rechtvaardigt volgens Voll het voorschrijven van diezelfde medicamenten gedurende een aantal weken. Na enige tijd herstelt het specifiek aansluitende medicament de basisfrequentie van het zieke orgaan. Keert een orgaan terug tot het niveau van zijn basisfrequentie, dan reageert het (en is het) weer gezond.

 Drainage

Ziekten van allerlei aard kunnen met EAV worden opgespoord door testampullen in de stroomkring te plaatsen. Het gedurende een aantal weken voorschrijven van homeopathische medicijnen, kan leiden tot herstel van de oorspronkelijke functie van het betreffende orgaansysteem en onderliggende stoornissen. Soms komen onderliggende stoornissen pas bij herhaalde metingen aan de oppervlakte.